Bij deze tijd van 't jaar ...

Dat je vaart voorspoedig mag zijn,

je haven veilig.

Dat er brood op je tafel zal zijn,

je schoorsteen kan roken.

Dat je tranen ras mogen drogen,

je lachend morgen tegemoet ziet.

Dat je pad vol genegenheid mag zijn,

je huis vol liefhebben.

Dat de hoop je niet mag verlaten,

het geloof in de goede wil.

Uit de vredesnacht geboren,

een nieuw jaar

gezegend met het moois van je dromen,

dat wensen we.

Roel & Lizy

We hebben het niet geweten, of toch misschien?

Drie gapende bogen,

poorten een koning gepast.

Hoog bovenop

triomfantelijk te paard,

een conquistador gelijk,

turend over de horizon

naar 't zwarte land, zijn zwarte land.

De blik zelfvoldaan.

Laag beneden

in een wirwar van lichamen,

beate aanbidders gelijk,

de ogen roodbetraand,

het zwarte volk, zijn zwarte volk.

De blik angstvallig.

Soeverein van 't bufferstaatje,

als bevrijder van 't slavenvolk bewierookt,

wordt hij geroemd.

En wie luistert hoort,

in de galm van de gaanderijen,

't handgeklap van 't adeldom.

Sluwe kraaltjeshandelaar,

als zelfgenoegzame landberover ontmaskerd,

wordt hij gedoemd.

En wie goed luistert hoort,

in de weeklacht van 't golfgeruis,

't handgekap van 's heersers beulen.

Mijn dorp aan het strand,

oase van vissersambacht en koopmanschap.

Evolué de negorij ontgroeid.

Stad opengebloeid in negerbloed,

waar is je schaamte ...

"O'de, mijn loeder" ; © Roel Ghysel

Dat café, lage zoldering en geen wc ...

In de schaduw van d'oude kerktoren

't vagevier 't halverwege,

een kroeg

dubbel een vierkante meter groot.

Rolkragen barvoets gesandaald,

orerend intellectenvolk

miskend in 't kunstenmaken,

allegaartje bohemien gelijk.

Schetsers en schrijvers,

biervilten vol,

wachtend aan 's werelds grote poort.

Te midden de reizende sterren,

vermeubeld, de maman

ouder dan de eeuw.

Vergroeid in d'aftandse zetel

als was, in die maand mei, tijd stil blijven staan.

Dik onder pijpenrook

gespoord van verschaald bier

te vuur geboren menig revolutie,

tegenaan 't ochtendkrieken

verdronken in 't pintelieren.

Zonen en dochters in 't burger vervlucht,

café der cafés

op een pleintje dubbel een vierkante meter groot

in de schaduw van d'oude kerktoren

't vagevier 't halverwege

rust roestige je geitekop.

"O'de, mijn loeder" ; © Roel Ghysel

De techniek staat voor niets ...

Ik hou ontzettend veel van kriebelkrabbelen in mijn werkschrift maar stel vast dat ik meer en meer het tokkelding gebruik, waar 't schrappen en 't bijschrijven -want dat is toch de "core business" van de woordkramerij- (helaas) wel veel makkelijker en overzichtelijker is. Jedoch, noblesse oblige, de finale versies met de obligate finale aanpassingen gebeuren no-matter-what in 't werkschrift.

Voor de wijsneuzen: koffies en chokotoffs zijn een bijna onontbeerlijk bindmiddel bij 't harde labeur en het blauwe dier is niet zomaar een badeend maar een uiterst zeldzame zee-eend herinnerend mijn thuisland :-).

En er wordt gesleuteld aan nieuwe projecten. Over de liefde en over de heimat, allemaal in preview te lezen hier op Ambrose Bazar.

Kleine meisjes worden groot ...

Het gras rijmt,

het loof bengelblinkt van dauwparels.

't Vogelvolkje schettert in 't gebladerte,

verwelkomt de nieuwe dag

Ik zie je lopen.

Barvoets,

met lichte tred

als wou je 't morgengoud niet beroeren.

Maar de bloemen heffen hun knop naar je, 
openen hun kroon.

En de grashalmen rechten zich, 
waaieren je buigend toe.

Je vleit je in de luie stoel,

leunt weldadig achterover.

Je badjas glijdt wat open,

je glimlacht als was je verlegen.

Je ranke vingers omklemmen de te warme mok.

Met zuinige slokjes slurp je de koffie.

Je lacht.

Achter in de boomgaard roepen de lammeren, 

op de dakrand kirren duiven je naam.

De tuin zingt in al haar glorie.

Je lacht me toe.

En ik,

ik zit naast je,

muisstil.

"Soete minnesuchten" ; © Roel Ghysel

Schikgodinnen

                            Drievuldigheid ouder dan de tijd.

                            Zienster van verleden, heden en toekomst;
                            hoedster van het magisch oog.

                           Maakster, schikster, vernietigster;
                           boodschapster van godsoordelen.

                          Schepster van dageraad, zonneloop en nachtster;
                          toekomst van de nieuwgeborenen.

                          Moeder van de levensloop.
                          Heerseres over de lotsvervulling.
                          Bewaakster van de lotsbestemming.

                          Profetie die immer zichzelf vervult,
                          dei volente.

Beeldhouwwerk: Danny Morlion, uit de reeks “No Name People”. 

Fotografie: Anita Devogelaere. 

Woord: Roel Ghysel, “Schikgodinnen”.

Poëzielarve

Work in progress @ Ambrose Bazar: een bescheiden bijdrage voor de Poëzielarve (een initiatief van Kunstplatform ARTslag).

De Poëzielarve, een bloemlezing aan versregels. Vanaf 21 juni aan de Persepit te Wenduine, te midden de duinen in het Albertpark nabij de uitkijkpost Spioenkop.

Bloemlezing

Visuele woordexpressie ofte poëzie om naar te kijken

 in 't exotisch Glazen Kot

onderdeel van de Roderickroute #9

startplaats CC Ipso Facto, Marktstraat 26 te Oudenburg

van 10 tot 14 mei

 

 

  

May 10th

Oude man,

getekend door 't oorlogsgeweld,

betonnen blokschip

stoom je op.

Dijken uitgedolven,

staketsels opgeblazen,

zij allen op post,

je wordt verwacht.

Verwelkomd met een krans van zeemijnen

wordt je verwacht.

Zonder bakenboeien

gestaag havenwaarts, hun haven.

Gezegend met een sluier van mist

besluip je de havengeul.

In vuur en vlam,

dwarsligger,

daar strand je.

Je taak gekweten, de prijs betaald,

verstilde getuige van die grote oorlog,

met een blik op de levens die je nam en gaf,

rust je tot roest,

Vindictive, schip der schepen.

"Ergens nergens tussen eb en vloed" ; ©  Roel Ghysel 

Ergens nergens tussen eb en vloed

Woordkramerij met poëtische inslag, thans een dichtbundel.

Lezing uit een werkschrift

met woord dat de vergroeiing van hart en ziel met het zeegebeuren weerspiegelt

en met beeld dat -geenszins pretenderend artistiek te zijn- de innerlijke gevoelsbeleving suggereert.

Info via roel.ghysel@gmail.com

Waar de meeuwen schreeuwen

Straat na straat na straat,

een ijlende metastase.

Agglomeraat van huis na huis na huis.

Krom gevelgesteente,

kleurloos verfgebladerte.

Amalgaam van raam na raam na raam.

Kazernes torenhoog,

vreugd  te moede.

Geneigd naar krottigheid,

gezichtloos gezwel

dat grijpt om zich heen.

Mijmerend restant van welstand,
verpauperde glorie van 't gisteren,

Verslonsde dame van stand,

kreunend onder d' eer van weleer.

De zilte geur van 't lelijks mij schoon,

onder 't schijnsel van je vuurtoren

geboortegrond, mijn loeder.

"O'de, mijn loeder" ; © Roel Ghysel

Alles draait om jou

Oosterlicht,

zuiderbrand,

westerbries.

De lange tocht van heinde naar verre,

rust langzaam het koperrood in de moederschoot.

Schaduwen sterven in de wieg van de maan.

Die zoete minnares dooft 't verwilderd klaar,

dekt het met 'n deken van donker.

Ras in de morgenstond

doorschittert 't licht het duister.

Een stralenkrans plukt de dageraad.

Helder aan de hemel

dagreist naar d'avondrust,

baken van menig visserman,

de zon.

"Ergens nergens tussen eb en vloed" ; © Roel Ghysel

Verdwaald in herinneringen

Que ma mer, moeder de zee.

Dofzwart geïnkt

in de zilt gelooide huidplooien,

getaande stem uit de vergetelheid.

Verschaalde kroegen,

beslapen vrouwen.

Schimmen in de vergeetput van herinnering.

De trossen gekapt,

ruime drift.

Slingerend en stampend,

splenen wiegelied van het zeemansverdriet,

deemstert de matroos

buitengaats.

"Ergens nergens tussen eb en vloed" ; © Roel Ghysel

Meeuwen aan land, storm voor de hand 

Schuivende wolken versnellen de pas,

bejagen 't watervlak.

De noordwester stuwt de golven,

de zee draait kolken.

Het tij bespringt strand en duin,

belaagt dijk en kaai.

Diep in 't zeegat,

't gehuil van de zeewolf.

's Vissers boot danst de maat van 't stormlied.

Donder krakeelt.

Regenguts teistert het dek,

golven kastijden de romp.

Bliksemblind

trekt de visserman z’n zuidwester dieper,

in een nevel van striemende waterdruppels,

stuurt het schip gestaag 't stormveld in.

Boeg in de wind,

neus onder neus boven stampt het schip,

rolt zoals de beukwind het stoot,

op naar visgrond.

De stormklok luid,

de viswijverij verstomd.

Een geslagen kruis

prevelend

leid 'em naar veilig oord,

die visscher va mien

"Ergens nergens tussen eb en vloed" ; © Roel Ghysel