Ere de navyman-zaliger, captain on his schip sailed the open sea,
verloren de ongelijke strijd tegen Dr Alzheimer ...
roel ghysel woord- kraamkliniek
woensdag 31 januari 2024
woensdag 20 oktober 2021
Het begon met een schilderij van Bob Stevens. Een schilderij dat ik niet zomaar kon laten passeren zonder het de boodschap te geven die het mij vroeg. Aanvankelijk als, noem het, performance bedoeld is het project alsmaar gegroeid. Het werkstuk is uiteindelijk een boek geworden. U vindt er gedichten van mezelf in geïllustreerd met tekeningen van Bob, of omgekeerd. Wat de dichter vermocht te verwoorden, illustreert de tekenaar in zwart-wit: de mens ontdaan van alle franje maakt kleur overbodig en blijft de essentie.
Het boek is geen
zoektocht naar antwoorden geworden; het is ook niet zo bedoeld. Geen zoektocht
naar begrip of verklaring, maar louter vaststellen. Het is als het ware een
uitdrukking van zowel verwondering als ontsteltenis over die zwarte rand die
toch aan de mens blijft kleven, dat haast ingebakkene. Dat de lont gauw brandt,
het kruitvat niet veel nodig heeft. Dat de gruwel geen grenzen kent, hoe
beschaafd 's mens ook weze.
Reeds in het jaar 1898 zegt uitvinder-visionair Nikola Tesla, in een van
zijn filosofische overpeinzingen: “you may live to see man-made horrors beyond
your comprehension”.
“Voorbij de
scheurrand van het erbarmen” raakt een selectie uit gebeurtenissen in de 20ste eeuw aan. Het is daarbij niet enkel een emo-wandeling door de
meedogenloosheid. In dat licht is het voorliggend werkstuk evenzeer een zekere uitnodiging
tot bezinning.
Commentaar van mijn eerste lezer: "Elke ochtend één gedicht lezen één tekening bekijken en het realiseren wat voor gruwel zich heeft voorgedaan kan je stimuleren om er bewust een mooie dag van te maken." Tegen het vergeten dus ...
maandag 25 januari 2021
Soms doet een kunstwerk vanuit zijn eigenheid appel op jou
https://www.robertstevensart.com/poeumlzie.html
https://www.christinevanhove.com/twins-en-het-gedicht.html
Op een dag word je
koud gepakt. Daar is het schilderij. Het brandt op je netvlies, je bent
ambetant met jezelf. Je voelt een boodschap, maar kan niet duiden wat het
schilderij je wil zeggen. En je kruipt diep in je binnenste zelf. En het
groeit, het woord dat -zoals de ruwe steen de beeldhouwer leidt naar het
voorgevormde beeld- erin verborgen zit.
Tweeling geboren ben ik, met een levend en een dood kind. Het werd mij pas in mijn late dertig kundig gemaakt en wel bij verspreking. En zelf heb ik er verder nooit bij stilgestaan. Je leeft verder met het leven hoe het je gegeven is en je erin vergroeid bent.
Jedoch in het onderscheid des jaren begint een soort geestelijke onbehagen op je te wegen. Maar je bent noch steeds achteloos, je kent je eigen innerlijk, tenminste dat denk je. Tot het schilderij zich openbaart; het door het beeld woordelijk inzicht geeft. Mijn ongedurigheid, dat soms beklemmende gevoel, stoelt op het gemis van mijn verwante ziel, het dood spoor in mijn geest. Het woordgekraam dat eruit groeide is noch bevrijdend noch wat thans heet therapeutisch maar een loutere vaststelling. Het is de verwoording van een verlangen dat onvervuld is en altijd onvervuld zal blijven.
zondag 20 december 2020
donderdag 10 december 2020
donderdag 16 juli 2020
donderdag 12 maart 2020
Je ranke vingers van een lichtheid gezalfd,
een bemoediging gelijk,
omkleden m'n met jaren gevlekte hand.